Angelique (49) is moeder van Lucas (19) en Tygo (16). “We hadden het nooit breed,” vertelt ze. “Maar het leven lachte ons toe. We waren creatief, deden alles samen. Ik maakte mijn eigen trouwjurk, we aten soms soep uit blik met stokbrood, maar we hadden genoeg.” Tot 2011, toen haar man overleed.
“Mijn man had suikerziekte en kreeg steeds vaker hypo’s. Op een dag raakte hij in coma terwijl hij aan het rijden was. Hij botste op een vrachtwagen. Daarna heeft hij nog negen weken in coma gelegen. We sliepen in het ziekenhuis, dag en nacht. Tygo was nog maar anderhalf, Lucas vijf. Uiteindelijk hebben we hem op 30 juni moeten laten gaan.”
Sinds dat moment staat Angelique er alleen voor. “Je wereld wordt heel klein. Je moet alles zelf regelen: kinderen wegbrengen, geld verdienen, boodschappen doen. En je kunt met niemand overleggen. Ik moest roeien met de riemen die ik had.”
“Ik wilde dat de jongens niet wisten dat we arm waren”
Na het overlijden van haar man kreeg Angelique een weduwe-uitkering en een klein wezenpensioen. “Vijftig euro per kind. Dat is veel minder dan alimentatie. Het is geen vetpot, maar daar moest ik het mee doen.”
Door haar gezondheid (ze heeft chronische vermoeidheid en prikkelgevoeligheid) kan ze niet extra werken. “Ik ben weleens letterlijk op de vloer neergevallen. Dat begrijpen mensen niet. ‘Maar je ziet er toch goed uit?’ zeggen ze dan. Je ziet het niet aan de buitenkant.”
Angelique probeerde haar kinderen zoveel mogelijk te beschermen. “Ik wilde niet dat ze wisten dat we arm waren. We aten vaak kliekjes uit de vriezer. Maar ik heb weleens tijden gehad dat ik maar 5 euro in mijn portemonnee had en mijn rekening stond rood. Dan moet je creatief zijn: wat nu?” Kinderfeestjes waren daarin ook een grote uitdaging voor Angelique: “Cadeautjes kopen, extra snoepjes, traktaties; dat kon gewoon niet.”
Angelique bleef vechten
Angeliques oudste zoon Lucas zag wat zijn moeder doormaakte. “Als ze ‘nee’ moest zeggen, zag ik de pijn in haar ogen,” vertelt hij. “Ze vond het vreselijk als ze me iets niet kon geven. Maar ik ben trots op haar. Ze heeft altijd gevochten en nooit opgegeven.”
Lucas en Tygo wonen niet meer thuis, maar komen nog wel bijna elk weekend bij Angelique op bezoek. “We diamond painten, drinken koffie en praten veel. We hebben niet veel nodig. Alleen elkaar.”
“Het is een paleis voor mij”
Een belangrijke steun voor Angelique is Klesteo, de Kleding- en Speelgoedbank in Tiel en omstreken. Hier kunnen mensen in armoede terecht voor kleding en andere basisproducten. “Ze helpen mij met wat iedereen nodig heeft. Een bedlaken, schoenen en natuurlijk kleding. Hun winkel is net een paleis voor mij. Wat een geluk. Er bleven maar kamers komen – nog een kamer waar je spullen mocht uitzoeken, en nog één. Ik vroeg zelfs: ‘Maar ik heb toch al wat, is het niet te veel?’”
Daarom gaat ze er niet te vaak heen. “Er zijn mensen die het nog meer nodig hebben. Ik ben al dankbaar voor wat ik heb. Zonder Klesteo had ik het niet gered.”
Help gezinnen zoals dat van Angelique
Het Armoedefonds helpt organisaties als Klesteo én mensen zoals Angelique. Help je ook mee? Al met 5 euro per maand kan jij het verschil maken!
Expeditie Armoede
Het verhaal van Angelique is te zien in het tweede seizoen van Expeditie Armoede. In dit tv-programma deelt het Armoedefonds samen met SBS6 de verhalen van mensen die dagelijks moeten rondkomen van te weinig. We laten zien waar zij tegenaan lopen en dat armoede iedereen kan overkomen. Kijk ook mee, elke zondag om 17.00 uur bij SBS6 of via Kijk.